Denizin Olmasa Beş Para Etmezsin..!

Her şey o kadar büyüktü ki…

Binalar üstüme üstüme gelen dev canavarlardı sanki.

Gözüm korkmuştu daha ilk dakikada.

Ya memleketim; memleketim böyle miydi..?

En yüksek binası beş katlıydı.

İnsanları iç içe, havası buraya göre bin kat daha temizdi.

Nefes aldırıyordu insana gökyüzü.

Burada gökyüzünü bile göremiyordum; yukarı baktığımda başım fırıl fırıl dönüyordu.

Zaman nasıl geçerdi burada?

Her şey o kadar sıkıcıydı ki...

Kuşlar dahi uçmuyordu.

İnsan yaşamaya üşenirdi.

Alışmak zorundaydım; aydınlığım çok uzaklarda kalmıştı.

Bir hafta hiç durmadan ağladım.

Tâ ki Karşıyaka’dan vapura binip Konak’a gidene kadar…

Vapurda geçirdiğim yirmi dakika boyunca denizin gökyüzüyle olan uyumunu izledim.

O kadar güzel parlıyordu ki deniz; binaların ve insanların korkunçluğunu unutturdu bana.

Artık beni bu şehre bağlayan tek şey denizdi.

Ege’nin incisi İzmir, ne yazık ki denizin olmasa beş para etmezsin..!

_______________________________

Yazar: Gamze Uzun Yazım Tarihi: 24/07/11